04.03.2021
“Birçok malzemenin doğru miktar, doğru zaman ve doğru kapta bir araya gelmesi, en lezzetli yemeklerin ortaya çıkmasını sağlar” der birçok iyi şef. Aynı kurgu, müzik için de geçerlidir. Ortaya çıkan işin kalitesini bu “doğrular bütünü” oluşturur.
Kendi doğrularını kurgulayan, bunu müziğe aktaran bir tür New Age. Bu türdeki müzikler için sanırım Türkçedeki en güzel tanımlamalardan birisi “kendine özgü”dür. Birçok farklı yöne çekilebilen, etnik çalgılar ve yerel ezgilerden, elektronik çalgılar ve senfonik yapılara, solo çalgılar ve dingin melodilere varan, yeninin/yeniliğin yanında klasiğin geleneksel yapısını da barındıran bu türün her üreticisi de kendi seçtiği yoldan “kendine özgü” müzikler üretmektedir. Bu albümde de tek duyacağınız şey, Erçin’in hem yazdığı müziklerle ruhundan taşan hem de bu müzikleri çaldığı solo piyanosunda tınlayan “kendine özgü”lüklerdir. Klasik akorların “tamamlılık”, caz akorlarının “lezzetlilik”, çağdaş müziğin “deneysellik” yönleri, piyano gibi gelişkin bir çalgının kullanımı ve sürekli yinelenen/yenilenen hayatın yansımaları da bu albümdeki müziklerin tadını oluşturmuş.
Albümdeki dingin ama lezzet dolu müzikler, dinleyiciye de bir o kadar özgürlük sunuyor isimsizlikleriyle. Bir müziğin nasıl bir isim taşıdığı -tıpkı evrendeki diğer canlıların isimlerinin onların çeşitli özelliklerini yansıtması gibi- dinleyiciyi ister istemez yönlendirir. Oysa Erçin’in, müziklerini isimlendirmeyip sadece “flux” (akış) olarak kullanması, biz dinleyicilere hissettiğimizi kullanabilme, dilediğimizi yakıştırabilme, kendi ruhumuzun akışında olabilme özgürlüğü sunuyor.
Bu özgürlük aynı zamanda dinleyicinin de deneyimlerinin hislerle birleşerek tanımlanabilir olmasına olanak sağlıyor: solo piyanonun engin kullanımı ve bir ruhtan başka ruhlara sunulan akışların ezgileri…
Sadece gözlerinizi kapatıp, kendinizi ve ruhunuzu şifalandırdığınız herhangi bir yere ve zamana gitmek için tüm dijital platformlarda.
